On this page you can find the different factsheets DSP has written about Palestine
Press the hyperlinks to reach the following factsheets:
How Israeli Universities Deny Palestinian Freedom and What Dutch Universities Should Do
Call to the Dutch Government: continue your funding to UNRWA (UN agency for Palestinian refugees)
HOW ISRAELI UNIVERSITIES DENY PALESTINIAN FREEDOM AND WHAT DUTCH UNIVERSITIES SHOULD DO
Part I. Review of Maya Wind’s Towers of Ivory and Steel: How Israeli Universities Deny Palestinian Freedom (Verso, 2024).
Maya Wind’s 2024 book is the latest and possibly the most comprehensive account of Israeli universities’ complicity with the Israeli government’s systematic violations of international law. Wind’s analysis documents the multiple forms this complicity takes. This factsheet gives an overview and also underscores concrete actions Dutch universities should take.
Israeli universities are “vehicles of Jewish settlement expansion and Palestinian dispossession” (p. 195).
The various examples Wind refers to include:
Hebrew University’s Mt. Scopus campus in occupied East Jerusalem and Givat Ram campus on the ruins of the Palestinian village of Sheikh Badr in West Jerusalem.
University of Haifa’s campus on Mt. Carmel, in the Galilee, which was partly built on the remains of the Palestinian village of al-Khureiba and overlooking other Palestinian villages destroyed in the Nakba.
Ben-Gurion University, in the Naqab, which has attracted the development of both Israeli student villages and military bases, displacing the remaining Bedouin Palestinian population.
Ariel University, strategically built in the settlement of Ariel in the occupied West Bank, facilitating further settlement expansion.
“The Israeli state’s military industries and its universities have always been co-constituted” (p. 111).
Universities in Israel administer the IDF's Atuda program, for soldiers to obtain academic degrees in fields as varied as languages, data sciences, law, engineering, and humanities. They also host military academies, including Haifa University’s National Security College. In this and other ways, universities work in close collaboration with Israeli military industries. The Weizmann Institute and the Technion, for example, were key to the development of Israeli weaponry already in 1948. Today, the Weizmann Institute and the Technion both have joint research programs with weapons and drones’ manufacturers Rafael and Elbit. The latter also works closely with Israel Aerospace Industries, IAI.
“Israeli academic inquiry subordinates itself to the Israeli state, and is therefore accountable for its crimes” (p. 55).
While acknowledging complicities across academic fields, Wind pays special attention to specific disciplines. She discusses how:
Archaeology departments have worked closely with the military and settlers to erase Palestinian and Muslim history from the land and legitimise new occupations. One example is how Hebrew University’s and Bar-Ilan University’s archaeologists have contributed to the historical and material erasure of the Palestinian town of Susiya and have paved the way for the establishment of Israeli settlements in the area.
Legal scholarship plays a key role in the promotion of interpretations of humanitarian law to justify Israeli actions. Tel Aviv University’s law professors, for example, have taken the lead in the development of the IDF’s ethics code and other military doctrines which justify the use of disproportionate force and targeting of civilians.
Middle East study departments have largely ignored Palestinian scholarship and scholars; teaching Arabic as a ‘foreign language,’ needed for occupation purposes. Hebrew University, for example, hosts the Israeli military Havatzalot training program, a special Middle East studies program for soldiers.
Israeli universities “deny their faculty and students not just academic freedom but also the opportunity to debate and intervene in present and future injustice” (p. 145).
Wind describes the growing number of “untouchable subjects” in Israeli academia, including the Nakba, the Zionist settler-colonial project, the realities of Middle Eastern and Arab Jewry, and calls to boycott Israeli institutions (such calls are explicitly prohibited in the ethical principles of the Israel’s Council of Higher Education (CHE)).
Critical Jewish-Israeli academics who dare to examine and expose Israeli-led massacres, mass expulsion and dispossession of Palestinian are severely censored. This was the case when Ilan Pappé and other Israeli “new historians” examined documents about the foundation of the state of Israel declassified in the late 1970s (and largely reclassified afterwards). It continues to happen now. Haifa University, for example, recently re-confirmed its decision to rescind Theodore Katz’s MA degree because of his 1998 thesis revelations on the massacre of Tantura.
Palestinian scholars, in turn, are systematically policed and repressed, isolated, and accused of producing “political” and thus illegitimate knowledge. A prominent example in the book are the 2019 attacks against Hebrew University’s feminist scholar Nadera Shalhoub-Kevorkian for discussing her research on the violence against Palestinian children and women under occupation. The same Shalhoub-Kevorkian, Wind’s readers will note, was suspended by her university and unjustifiably arrested in early 2024.
“Israeli university administrations continue to work with the Israeli government to contain the scope of Palestinian pedagogy, knowledge production, and critical expression” (p. 149).
The underrepresentation of Palestinian students (with Israeli citizenship) in Israeli universities is “by design,” shows Wind in her book. These institutions’ discriminatory policies for admission and for university housing allocation, strict spatial regulations, and other repressive measures against Palestinian students keep many of them away. Checkpoints and limited mobility further hamper Palestinian students’ access to higher education in Israel and abroad.
Palestinian efforts to establish and study in their own universities face tenacious repression from the Israeli state. Birzeit University, for example, has been closed at least 15 times since 1973. Faculty and students are commonly arrested, the campus invaded, classes and reading lists inspected. There is even a special checkpoint hindering students’ access to campus. More broadly, Israeli military raids of Palestinian university campuses are frequent and collaborations between universities in Gaza and the West Bank, as well as with universities abroad, are systematically disabled. Even before 2023, Gazan universities had been a frequent target of land and aerial strikes. “With Palestinian education regarded as a threat to the Israeli rule, Palestinian universities are defined as military targets,” Wind explains (p. 195).
“The movement for the academic boycott calls on the international academic community to guide Israeli universities to take the first, most difficult, step toward decolonization” (p. 196).
Wind’s book ends with calls for action. A different reality is possible, she argues. We need to call on Israeli universities to stop obstructing Palestinian protests and to distance themselves from training and research contributing to violations of international law. They should stand against these violations and in solidarity with Palestinian academics, students, and educational institutions.
Palestinians themselves have paved the way for such a change, Wind explains. Since 2004, the Palestinian Campaign for the Academic and Cultural Boycott of Israel (PACBI) offers a “road map” for Israeli universities to stop their complicity and for universities internationally to hold them accountable. PACBI teaches us that “there is no academic freedom until it applies to all,” concludes Wind.
Part II. More information on how to hold Israeli universities accountable and to support Palestinian education and research
Dutch Universities: Support PACBI
Universities in the Netherlands –and elsewhere—can find in the PACBI guidelines a clear path to hold Israeli universities accountable for their involvement in human rights abuses.
“PACBI urges academics, academic associations/unions, and academic –as well as other— institutions around the world, where possible and as relevant, to boycott and/or work towards the cancellation or annulment of events, activities, agreements, or projects involving Israeli academic institutions or that otherwise promote the normalization of Israel in the global academy, whitewash Israel’s violations of international law and Palestinian rights, or violate the BDS guidelines.”
PACBI’s call for boycott relies on respect for academic freedom and on a clear distinction between individuals and institutions.
“PACBI subscribes to the internationally-accepted definition of academic freedom as adopted by the United Nations Committee on Economic, Social, and Cultural Rights (UNESCR). The BDS movement opposes all forms of racism, including Islamophobia, anti-semitism and discrimination on any of the UN prohibited grounds. The institutional boycott that Palestinians have called for rejects boycotting individuals on the basis of their identity and does not call for a boycott of individual Israeli academics simply because of their affiliation to a complicit university. However, this does not exclude representatives of complicit Israeli institutions (such as a university president or spokesperson).”
“The Palestinian academic boycott targets Israeli academic institutions, not individual academics. Supporters of justice around the world may call for a boycott or protest against an individual academic, Israeli or otherwise, in response to his/her complicity in, responsibility for, or advocacy of violations of international law or other human rights violations. While an individual’s academic freedom should be fully and consistently respected in the context of academic boycotts, an individual academic, Israeli or otherwise, cannot be exempt from being subject to this kind of ‘common sense’ boycott.”
PACBI’s list of specific kinds of activities that violate its principles and warrant boycott:
“Academic projects or activities organized or sponsored by Israel, complicit Israeli institutions or Israel lobby groups”
“Research and development projects with complicit Israeli academic institutions, the Israeli government or complicit corporations”
“International academic activities receiving funding from Israel, its lobby groups or universities”
“Speeches (including debates) at international venues by Israeli state officials or representatives of complicit academic institutions”
“Schemes involving international students or academics enrolling at a complicit Israeli institution”
“Awards given to Israeli state officials or complicit Israeli institutions or their representatives”
“Normalization projects”
“Membership of Israeli associations in world bodies”
“Publishing in or refereeing articles for journals based at complicit Israeli universities”
“Providing advice, review or referee services to Israeli universities”
Source: https://bdsmovement.net/academic-boycott
The Right to Education Campaign and how to support it.
This campaign began in Birzeit University (the oldest university in Palestine) in 1988, during the First Intifada. Since then, it has also extended to An-Najah National University and Bethlehem University. Its aim is “to expose the systematic obstruction of Palestinian higher education in the West Bank and Gaza Strip.”
The Right to Education Campaign calls for the support of “trade unions, education institutions, social and political movements and concerned individuals around the world.” Specific ways to support them are:
“Affiliate to the Right to Education Campaign at Birzeit University through your union or organization.”
“Raise awareness within your constituency about the issues facing Palestinian education, students and teachers under Israeli military occupation.”
“Support the Right to Education Campaign’s calls for international action against violations of the human right to education in the occupied Palestinian Territory.”
“Lobby your government to pressure the government of Israel to adhere to its legal obligations to end attacks on civilian infrastructure and to allow unimpeded access for all Palestinians to their educational institutions.”
“Establish connections with Palestinian universities, students and faculty, through solidarity links or academic exchange.”
Source: https://www.birzeit.edu/en/right2edu
DSP’s call to the Executive Boards of higher education institutions in the Netherlands
Dutch Scholars’ for Palestine (DSP) issued a special call for Executive Boards to “denounce genocide, defend education and knowledge in Palestine.” Their statement, issued in January 2024, includes a 4-point call for action:
“Publicly condemn and call for an end to the genocide that is being perpetrated by Israel in Gaza, Palestine.”
“Immediately issue a public statement condemning the Israeli onslaught of Palestinian universities, schools and other institutions of higher education and the killing of academics, teachers and students; and expressing unequivocal solidarity with universities and teachers in Gaza and Palestine as a whole.”
“Create emergency fellowships for researchers, educators and students from Gaza and other parts of Palestine who are interested in coming to work or study in the Netherlands.”
“Build partnerships with Palestinian universities and academics and facilitate creation of (online) courses on Palestine taught by Palestinian scholars.”
Source: https://www.dutchscholarsforpalestine.nl/dsp-2024
- Join Maya Wind’s book tour
From the 13th of May until the 17th of May, Maya Wind will be touring the Netherlands giving book talks and participating in panels in different cities. More information about the tour can be found here.
You can find more information about the book on verso.com. Listen to the podcast episode: ‘Israeli Universities and the State’ on the book, academic boycott and the demonization of BDS via Democracy Now.
HOE ISRAËLISCHE UNIVERSITEITEN PALESTIJNSE VRIJHEID WEIGEREN EN WAT NEDERLANDSE UNIVERSITEITEN ZOUDEN MOETEN DOEN
Deel I. Bespreking van Maya Wind's Towers of Ivory and Steel: How Israeli Universities Deny Palestinian Freedom (Verso, 2024).
Het boek van Maya Wind uit 2024 is het nieuwste en mogelijk meest uitgebreide verslag van de medeplichtigheid van Israëlische universiteiten aan de systematische schendingen van het internationaal recht door de Israëlische regering. De analyse van Wind documenteert de vele vormen die deze medeplichtigheid aanneemt. Deze factsheet geeft een overzicht en onderstreept ook concrete acties die Nederlandse universiteiten zouden moeten ondernemen.
Israëlische universiteiten zijn “vehikels van joodse nederzettingenuitbreiding en Palestijnse onteigening” (p. 195).
De verschillende voorbeelden waar Wind naar verwijst zijn:
Hebrew University's Mt. Scopus campus in bezet Oost-Jeruzalem en Givat Ram campus op de ruïnes van het Palestijnse dorp Sheikh Badr in West-Jeruzalem.
De campus van de Universiteit van Haifa op Mt. Carmel, in Galilea, die gedeeltelijk gebouwd is op de overblijfselen van het Palestijnse dorp al-Khureiba en uitkijkt op andere Palestijnse dorpen die tijdens de Nakba werden verwoest.
Ben-Gurion Universiteit, in de Naqab, waar zowel Israëlische studentendorpen als militaire bases zijn gebouwd, waardoor de overgebleven bedoeïenenbevolking is verdrongen.
Ariel Universiteit, strategisch gebouwd in de nederzetting Ariel op de bezette Westelijke Jordaanoever, wat de verdere uitbreiding van nederzettingen vergemakkelijkt.
“De militaire industrieën van de Israëlische staat en zijn universiteiten zijn altijd nauw met elkaar verbonden geweest” (p. 111).
Universiteiten in Israël beheren het Atuda-programma van het israelische leger, het ‘IDF’, waar soldaten academische diploma's kunnen behalen in uiteenlopende vakgebieden als talen, informatica, rechten, techniek en geesteswetenschappen. Ze bieden ook onderdak aan militaire academies, waaronder het National Security College van de Universiteit van Haifa. Op deze en andere manieren werken universiteiten nauw samen met de Israëlische militaire industrie. Het Weizmann Instituut en het Technion, bijvoorbeeld, speelden al in 1948 een sleutelrol in de ontwikkeling van de Israëlische wapens. Tegenwoordig hebben zowel het Weizmann Instituut als het Technion gezamenlijke onderzoeksprogramma's met wapen- en dronefabrikanten Rafael en Elbit. De laatste werkt ook nauw samen met Israel Aerospace Industries, IAI.
“Israëlisch academisch onderzoek maakt zichzelf ondergeschikt aan de Israëlische staat en is daarom medeverantwoordelijk voor zijn misdaden” (p. 55).
Terwijl ze erkent dat er sprake is van medeplichtigheid op verschillende academische gebieden, besteedt Wind speciale aandacht aan specifieke disciplines. Ze bespreekt hoe:
- Archeologie-afdelingen nauw hebben samengewerkt met het leger en kolonisten om de Palestijnse en moslimgeschiedenis van het land uit te wissen en nieuwe bezettingen te legitimeren. Een voorbeeld is hoe archeologen van de Hebreeuwse Universiteit en de Bar-Ilan Universiteit hebben bijgedragen aan de historische en materiële uitwissing van de Palestijnse stad Susiya en de weg hebben geëffend voor de vestiging van Israëlische nederzettingen in het gebied.
- De rechtswetenschap speelt een sleutelrol in de bevordering van interpretaties van het humanitair recht om Israëlische acties te rechtvaardigen. Diverse hoogleraren rechten van de Universiteit van Tel Aviv hebben bijvoorbeeld het voortouw genomen bij de ontwikkeling van de ethische code van de IDF en andere militaire doctrines die het gebruik van disproportioneel geweld en het aanvallen van burgers rechtvaardigen.
- Midden-Oosten studies departementen hebben Palestijnse geleerden grotendeels genegeerd; ze onderwijzen Arabisch als een 'vreemde taal' die nodig is voor de bezetting. De Hebreeuwse Universiteit is bijvoorbeeld gastheer van het Israëlische militaire Havatzalot trainingsprogramma, een speciaal Midden-Oosten studieprogramma voor soldaten.
Israëlische universiteiten “ontzeggen hun docenten en studenten niet alleen academische vrijheid, maar ook de mogelijkheid om te debatteren over en in te grijpen in het huidige en toekomstige onrecht” (p. 145).
Wind beschrijft het groeiende aantal “onaantastbare onderwerpen” in de Israëlische academische wereld, waaronder de Nakba, het zionistische koloniale project, de realiteit van het Midden-Oosten en het Arabische Jodendom, en oproepen tot boycot van Israëlische instellingen (dergelijke oproepen zijn expliciet verboden in de ethische principes van de Israëlische Raad voor het Hoger Onderwijs (CHE)).
Kritische Joods-Israëlische academici die de door Israël geleide massamoorden, massale verdrijving en onteigening van Palestijnen durven te onderzoeken en aan de kaak durven te stellen, worden streng gecensureerd. Dit was het geval toen Ilan Pappé en andere Israëlische “nieuwe historici” documenten onderzochten over de stichting van de staat Israël die aan het eind van de jaren 1970 werden vrijgegeven (en daarna grotendeels opnieuw werden geclassificeerd). Het gebeurt nu nog steeds. De Universiteit van Haifa, bijvoorbeeld, bevestigde onlangs opnieuw haar beslissing om Theodore Katz zijn MA-diploma in te trekken vanwege de onthullingen van zijn proefschrift uit 1998 over het bloedbad van Tantura.
Palestijnse wetenschappers worden op hun beurt systematisch gepolitiseerd en onderdrukt, geïsoleerd en beschuldigd van het produceren van “politieke” en dus onwettige kennis. Een prominent voorbeeld in het boek zijn de aanvallen in 2019 op de feministische geleerde Nadera Shalhoub-Kevorkian van de Hebreeuwse Universiteit omdat ze in haar onderzoek naar het geweld tegen Palestijnse kinderen en vrouwen onder de bezetting besprak. Dezelfde Shalhoub-Kevorkian, zullen de lezers van Wind opmerken, werd begin 2024 door haar universiteit geschorst en ten onrechte gearresteerd.
“Israëlische universiteitsbesturen blijven samenwerken met de Israëlische regering om de reikwijdte van Palestijnse pedagogie, kennisproductie en kritische expressie in te perken” (p. 149).
De ondervertegenwoordiging van Palestijnse studenten (met Israëlisch staatsburgerschap) aan Israëlische universiteiten is “by design”, laat Wind in haar boek zien. Het discriminerende toelatings- en huisvestingsbeleid van deze instellingen, de strenge ruimtelijke regelgeving en andere repressieve maatregelen tegen Palestijnse studenten houden velen van hen weg. Checkpoints en beperkte mobiliteit belemmeren Palestijnse studenten verder in hun toegang tot hoger onderwijs in Israël en daarbuiten.
Palestijnse pogingen om een eigen universiteit op te richten en daar te studeren worden hardhandig onderdrukt door de Israëlische staat. De Birzeit University bijvoorbeeld is sinds 1973 minstens 15 keer gesloten. Docenten en studenten worden vaak gearresteerd, de campus wordt binnengevallen, klassen en literatuurlijsten worden gecontroleerd. Er is zelfs een speciaal checkpoint dat studenten de toegang tot de campus belemmert. Meer in het algemeen worden Palestijnse universiteitscampussen regelmatig overvallen door Israëlische militairen en worden samenwerkingsverbanden tussen universiteiten in Gaza en op de Westelijke Jordaanoever en met universiteiten in het buitenland systematisch buiten werking gesteld. Zelfs vóór 2023 waren de universiteiten in Gaza regelmatig het doelwit van aanvallen over land en vanuit de lucht. “Omdat Palestijns onderwijs wordt beschouwd als een bedreiging voor de Israëlische overheersing, worden Palestijnse universiteiten gedefinieerd als militaire doelen,” legt Wind uit (p. 195).
“De beweging voor de academische boycot roept de internationale academische gemeenschap op om Israëlische universiteiten te begeleiden bij het nemen van de eerste, moeilijkste stap in de richting van dekolonisatie” (p. 196).
Het boek van Wind eindigt met oproepen tot actie. Een andere realiteit is mogelijk, betoogt ze. We moeten Israëlische universiteiten oproepen om te stoppen met het hinderen van Palestijnse protesten en om zich te distantiëren van training en onderzoek dat bijdraagt aan schendingen van het internationaal recht. Ze moeten zich verzetten tegen deze schendingen en solidair zijn met Palestijnse academici, studenten en onderwijsinstellingen.
Palestijnen hebben zelf de weg vrijgemaakt voor een dergelijke verandering, legt Wind uit. Sinds 2004 biedt de Palestijnse Campagne voor de Academische en Culturele Boycot van Israël (PACBI) een “routekaart” voor Israëlische universiteiten om hun medeplichtigheid te stoppen en voor universiteiten internationaal om hen verantwoordelijk te houden. PACBI leert ons dat “er geen academische vrijheid is totdat die voor iedereen geldt”, zo concludeert Wind.
Deel II. Meer informatie over hoe Israëlische universiteiten verantwoordelijk te houden en Palestijns onderwijs en onderzoek te steunen
Nederlandse Universiteiten: Steun PACBI
Universiteiten in Nederland -en elders- kunnen in de PACBI richtlijnen een duidelijk pad vinden om Israëlische universiteiten verantwoordelijk te houden voor hun betrokkenheid bij mensenrechtenschendingen.
“PACBI dringt er bij academici, academische verenigingen/unies en academische -alsmede andere- instellingen over de hele wereld op aan om, waar mogelijk en voor zover relevant, te boycotten en/of te werken aan de annulering of nietigverklaring van evenementen, activiteiten, overeenkomsten of projecten waarbij Israëlische academische instellingen betrokken zijn of die anderszins de normalisering van Israël in de wereldwijde academie bevorderen, Israëls schendingen van internationaal recht en Palestijnse rechten goedpraten of de BDS-richtlijnen schenden.”
PACBI's oproep tot boycot is gebaseerd op respect voor academische vrijheid en op een duidelijk onderscheid tussen individuen en instellingen.
“PACBI onderschrijft de internationaal geaccepteerde definitie van academische vrijheid zoals aangenomen door het Comité van Economische, Sociale en Culturele Rechten van de Verenigde Naties (UNESCR). De BDS-beweging verzet zich tegen alle vormen van racisme, inclusief islamofobie, antisemitisme en discriminatie op een van de door de VN verboden gronden. De institutionele boycot waartoe Palestijnen hebben opgeroepen, verwerpt het boycotten van individuen op basis van hun identiteit en roept niet op tot een boycot van individuele Israëlische academici enkel en alleen omdat ze verbonden zijn aan een medeplichtige universiteit. Dit sluit echter geen vertegenwoordigers van medeplichtige Israëlische instellingen uit (zoals een universiteitsvoorzitter of woordvoerder).”
“De Palestijnse academische boycot richt zich op Israëlische academische instellingen, niet op individuele academici. Voorstanders van rechtvaardigheid over de hele wereld kunnen oproepen tot een boycot of protest tegen een individuele academicus, Israëlisch of anderszins, als reactie op zijn/haar medeplichtigheid aan, verantwoordelijkheid voor of pleidooi voor schendingen van het internationaal recht of andere mensenrechtenschendingen. Hoewel de academische vrijheid van een individu volledig en consequent moet worden gerespecteerd in de context van academische boycots, kan een individuele academicus, Israëlisch of anderszins, niet worden vrijgesteld van dit soort 'common sense' boycots.”
PACBI's lijst van specifieke soorten activiteiten die haar principes schenden en een boycot rechtvaardigen:
“Academische projecten of activiteiten georganiseerd of gesponsord door Israël, medeplichtige Israëlische instellingen of Israëlische lobbygroepen”.
“Onderzoeks- en ontwikkelingsprojecten met medeplichtige Israëlische academische instellingen, de Israëlische regering of medeplichtige bedrijven”.
“Internationale academische activiteiten die financiering ontvangen van Israël, zijn lobbygroepen of universiteiten”.
“Toespraken (inclusief debatten) op internationale podia door Israëlische staatsambtenaren of vertegenwoordigers van medeplichtige academische instellingen”
“Regelingen waarbij internationale studenten of academici zich inschrijven bij een medeplichtige Israëlische instelling”
“Prijzen uitgereikt aan Israëlische staatsambtenaren of medeplichtige Israëlische instellingen of hun vertegenwoordigers”
“Normalisatieprojecten”
“Lidmaatschap van Israëlische verenigingen in internationale organen”
“Publiceren in of beoordelen van artikelen voor tijdschriften die zijn gevestigd aan medeplichtige Israëlische universiteiten”.
“Advies-, beoordelings- of arbitragediensten verlenen aan Israëlische universiteiten”.
Bron: https://bdsmovement.net/academic-boycott
De Recht op Onderwijs (Right to Education) Campagne en hoe deze te steunen.
Deze campagne begon op de Birzeit University (de oudste universiteit in Palestina) in 1988, tijdens de Eerste Intifada. Sindsdien is de campagne uitgebreid naar de An-Najah National University en de Bethlehem University. Het doel is “de systematische belemmering van het Palestijnse hoger onderwijs op de Westelijke Jordaanoever en in de Gazastrook aan de kaak te stellen”.
De Right to Education Campagne roept op tot steun van “vakbonden, onderwijsinstellingen, sociale en politieke bewegingen en bezorgde individuen over de hele wereld.” Specifieke manieren om hen te steunen zijn:
“Sluit je aan bij de Right to Education Campagne van de Birzeit University via je vakbond of organisatie.”
“Maak uw achterban bewust van de problemen waar Palestijns onderwijs, studenten en leraren onder de Israëlische militaire bezetting mee te maken hebben.”
“Steun de oproepen van de Right to Education Campagne voor internationale actie tegen schendingen van het mensenrecht op onderwijs in de bezette Palestijnse gebieden.”
“Lobby bij uw regering om druk uit te oefenen op de regering van Israël om zich te houden aan haar wettelijke verplichtingen om een einde te maken aan aanvallen op civiele infrastructuur en om onbelemmerde toegang voor alle Palestijnen tot hun onderwijsinstellingen mogelijk te maken.”
“Leg contacten met Palestijnse universiteiten, faculteiten, studenten academici, door solidariteitsbanden aan te gaan of academische uitwisseling te faciliteren.”
Bron: https://www.birzeit.edu/en/right2edu
DSP's oproep aan de Colleges van Bestuur van hoger onderwijsinstellingen in Nederland
Dutch Scholars for Palestine (DSP) heeft een speciale oproep gedaan aan Colleges van Bestuur om “zowel genocide te benoemen en te voordelen als onderwijs en kennis in Palestina te verdedigen.” Hun verklaring, gepubliceerd in januari 2024, bevat een 4-punts oproep tot actie:
“Veroordeel publiekelijk en roep op tot het beëindigen van de genocide die door Israël wordt gepleegd in Gaza, Palestina.”
“Geef onmiddellijk een publieke verklaring uit waarin de Israëlische aanval op Palestijnse universiteiten, scholen en andere instellingen voor hoger onderwijs en het doden van academici, docenten en studenten wordt veroordeeld; en waarin ondubbelzinnige solidariteit wordt betuigd met universiteiten en docenten in Gaza en Palestina als geheel.”
“Creëer noodbeurzen en noodfondsen voor onderzoekers, docenten en studenten uit Gaza en andere delen van Palestina die geïnteresseerd zijn om in Nederland te komen werken of studeren.”
“Bouw partnerschappen op met Palestijnse universiteiten en academici en faciliteer het opzetten van (online) cursussen over Palestina die worden gegeven door Palestijnse academici.”
Bron: https://www.dutchscholarsforpalestine.nl/dsp-2024
Kom naar de boektournee van Maya Wind
Van 13 mei tot en met 17 mei toert Maya Wind door Nederland om in verschillende steden boekbesprekingen te geven en deel te nemen aan panels. Meer informatie over de tour kan hier gevonden worden.
Meer informatie over het boek vind je op verso.com. Luister naar de podcast aflevering: 'Israeli Universities and the State' over het boek, academische boycot en de demonisering van BDS via Democracy Now.
Call to the Dutch Government: continue your funding to UNRWA (UN agency for Palestinian refugees)
On 26 January 2024, the International Court of Justice (ICJ) ordered the urgent delivery of humanitarian assistance to address the dire needs of Palestinians in the Gaza Strip. But shortly after this order, the US and more than a dozen other states suspended their funding to the UN agency for Palestinian refugees (UNRWA), which is Gaza’s main aid provider. The Dutch government also halted their donations, for which it had budgeted €19 million in 2024.
The reason given for this suspension were allegations by the Israeli authorities that 12 UNRWA staff members had been involved in the 7 October attacks. By now it is clear that Israel’s limited evidence was obtained under coercion , which renders it void under international law. Sweden and Canada have already resumed aid payment to UNRWA. The Netherlands must follow suit.
What is UNRWA and what does it do in Gaza?
UNRWA was founded in 1949 by the General Assembly of the United Nations in response to the mass displacement of Palestinians between 1947 and 1949 during by the Nakba. Its mandate – the official order assigned to UNRWA - is to provide protection and assistance to registered Palestinian refugees based in Gaza, Jordan, Lebanon, Syria and the West Bank including East Jerusalem. Today, over 5,9 million Palestinian refugees receive essential services of UNRWA.
In Gaza, more than 1,5 million Palestinian refugees rely on UNRWA for education, health care, support with infrastructure and camp improvement, livelihood opportunities, and emergency humanitarian assistance. Since 7 October, humanitarian needs are unprecedented. Furthermore, the situation in Gaza impedes UNRWA from saving lives. By 22 March, 349 incidents at UNRWA premises have been reported, often while these were functioning as shelters. Hospitals are collapsing and UN officials have long been warning for famine. By suspending UNRWA’s funding, donor states like The Netherlands have only aggravated the situation in Gaza as the main aid provider is at the brink of collapse.
How to understand the allegations and responses?
At least until 22 February 2024, UNRWA had not received any written evidence from Israeli Authorities or any other Member States concerning the accusations made against UNRWA staff members. More recent reporting suggests that employees were coerced by Israeli authorities into making false statements regarding the agency’s involvement. The EU humanitarian chief also stated that there is no evidence to back Israel’s accusations against UNRWA. Then why did so many western governments act prematurely on unfounded claims made by Israeli authorities?
Concerted efforts by Israeli officials to conflate UNRWA with Hamas and calls for dismantling UNRWA predate 7 October 2023; since then the witch-hunt against UNRWA has only intensified. It is important to note here that like all UN entities, UNRWA engages with all parties, including de facto authorities, to facilitate delivery of humanitarian assistance and to ensure the safety of their staff. Moreover, UN entities do not have their own counterintelligence, police or criminal justice capacities. They rely for this on so-called host states. In Gaza, this is the responsibility of Israel as the occupying power. UNRWA shares names, employee numbers and functions of all its 13.000 staff members in Gaza with Israel. Prior to January 2024, UNRWA had not received any indication of any involvement of its staff in armed or militant groups.
Criticism against UNRWA often also builds upon a misapprehension: that the UN agency sustains the Palestinian refugee problem. Rather than a position of UNRWA, international law enshrines refugees’ right to a durable solution and right to return. An example is the United Nations General Assembly Resolution 3236 which “reaffirms (...) the inalienable right of the Palestinians to return to their homes and property from which they have been displaced and uprooted” and which also calls for their return to Palestine. UNWRA has existed for over 75 years and their work continues to be important because a just and lasting solution for Palestinian refugees displaced by the Nakba is still pending. In conclusion, Israel is the one that is sustaining the ‘refugee problem’, because it denies the inalienable Palestinian right to return.
Conclusion
Freezing UNRWA’s funding serves as collective punishment for Palestinian refugees in Gaza, as well as for those in Jordan, Lebanon, Syria and the West Bank including East Jerusalem. Questions should be raised on why the Netherlands immediately suspended UNRWA’s funding, merely based on unfounded claims and testimonies made under duress. More important now is that the Dutch government must undo this injustice as soon as possible and continue its payment to UNRWA to provide the aid necessary for Palestinian lives.
Oproep aan de Nederlandse regering: hervat financiële steun aan UNRWA (VN-agentschap voor Palestijnse vluchtelingen) financieren.
Op 26 januari 2024 beval het Internationaal Gerechtshof (ICJ) dat er dringend humanitaire hulp moest komen om aan de schrijnende noden van de Palestijnen in de Gazastrook tegemoet te komen. Kort na dit bevel schortten de VS en meer dan een dozijn andere staten echter hun financiering op aan het VN-agentschap voor Palestijnse vluchtelingen (UNRWA), dat de belangrijkste hulpverlener aan Gaza is. Ook de Nederlandse regering stopte haar donaties, waarvoor zij 19 miljoen euro had begroot in 2024.
Reden voor deze opschorting waren beschuldigingen van de Israëlische autoriteiten dat 12 UNRWA-medewerkers betrokken waren bij de aanvallen van 7 oktober. Aangezien het beperkte bewijsmateriaal van Israël verkregen is onder dwang, dient het onder internationaal recht nietig verklaard te worden. Onder meer Zweden en Canada hebben de betaling van hulp aan UNRWA al hervat. Nederland moet dit voorbeeld volgen.
Wat is UNRWA en wat doet het in Gaza?
UNRWA werd in 1949 opgericht door de Algemene Vergadering van de Verenigde Naties als reactie op de massale ontheemding van Palestijnen tussen 1947 en 1949 tijdens de Nakba. Het mandaat - de officiële opdracht aan UNRWA toegewezen - is het bieden van bescherming en hulp aan geregistreerde Palestijnse vluchtelingen in Gaza, Jordanië, Libanon, Syrië en de Westelijke Jordaanoever met inbegrip van Oost-Jeruzalem. Vandaag de dag ontvangen meer dan 5,9 miljoen Palestijnse vluchtelingen essentiële diensten van UNRWA.
In Gaza zijn meer dan 1,5 miljoen Palestijnse vluchtelingen afhankelijk van UNRWA voor essentiële diensten zoals onderwijs, gezondheidszorg, steun bij de verbetering van infrastructuur en kampen, mogelijkheden om in hun levensonderhoud te voorzien en humanitaire noodhulp. Sinds 7 oktober zijn de humanitaire behoeften ongekend. Bovendien belemmert de situatie in Gaza UNRWA in het redden van levens. Al meer dan 349 incidenten hebben plaatsgevonden in UNRWA-gebouwen, vaak terwijl ze als schuilplaats dienden. Ziekenhuizen storten in en VN-functionarissen waarschuwen al lange tijd voor hongersnood. Door de financiering van UNRWA op te schorten, hebben donorlanden zoals Nederland de situatie in Gaza alleen maar verergerd, nu de belangrijkste hulpverlener aan de rand van de afgrond staat.
Hoe de beschuldigingen en reacties daarop te begrijpen?
Ten minste tot 22 februari 2024 had UNRWA geen schriftelijk bewijs ontvangen van Israëlische autoriteiten of van andere lidstaten met betrekking tot de beschuldigingen aan het adres van personeelsleden van UNRWA. Recentere berichtgeving suggereert dat medewerkers door Israëlische autoriteiten werden gedwongen om valse verklaringen af te leggen over de betrokkenheid van de organisatie. Het hoofd humanitaire hulp van de EU stelt ook dat er geen bewijs is voor de Israëlische beschuldigingen tegen UNRWA. Waarom hebben zoveel westerse regeringen dan voorbarig gereageerd op ongegronde beweringen van Israëlische autoriteiten?
Pogingen van Israelische autoriteiten om UNRWA verdacht te maken en oproepen om URWA te ontmantelen zijn niet nieuw. Maar sinds 7 oktober 2023 lijkt er sprake van een ware heksenjacht. Wat goed is om te weten: om humanitaire hulp te verlenen en de veiligheid van haar personeel te garanderen, moet UNRWA – net zoals alle andere VN-organisaties – onderhandelen met alle partijen, inclusief de facto autoriteiten zoals Hamas. Daarnaast hebben VN-organisaties geen eigen politie- en inlichtingendiensten. Daarvoor zijn ze afhankelijk van de zogenoemde ‘host states’ waarin zij verkeren. Als bezettende macht is Israël hier in Gaza verantwoordelijk voor. Israël licht al UNRWA-personeel door, op basis van de details die UNRWA aanlevert van haar 13.000 personeelsleden in Gaza. Voor januari 2024, heeft UNRWA geen enkele indicatie ontvangen dat er personeelsleden betrokken zouden zijn bij gewapende of militante groeperingen.
Kritiek jegens UNRWA bouwt vaak op een misvatting: dat de VN-organisatie het Palestijnse vluchtelingenprobleem in stand houdt. Internationaal recht onderkent het recht van alle vluchtelingen op een duurzame oplossing en op terugkeer en is niet slechts een positie van UNRWA. Een voorbeeld is Resolutie 3236 van de Algemene Vergadering van de Verenigde Naties die "het onvervreemdbare recht van de Palestijnen bevestigt om terug te keren naar hun huizen en bezittingen van waaruit ze zijn verdreven en ontworteld" en die ook oproept tot hun terugkeer naar Palestina. UNRWA bestaat reeds meer dan 75 jaar en haar werk blijft van belang, juist omdat een rechtvaardige en blijvende oplossing voor Palestijnse vluchtelingen ontheemd door de Nakba nog niet gevonden is. Kortom, Israël is degene die het 'vluchtelingenprobleem' in stand houdt, omdat het het onvervreemdbare Palestijnse recht op terugkeer ontkent.
Conclusie
Het bevriezen van de financiering voor UNRWA dient als collectieve straf voor de Palestijnse vluchtelingen in Gaza, maar ook voor die in Jordanië, Libanon, Syrië en de Westelijke Jordaanoever met inbegrip van Oost-Jeruzalem. Er moeten vragen worden gesteld over waarom Nederland onmiddellijk de financiering voor UNRWA heeft opgeschort, louter op basis van ongegronde beweringen en getuigenissen die onder dwang zijn afgelegd. Belangrijker is nu dat de Nederlandse regering dit onrecht zo snel mogelijk ongedaan maakt en doorgaat met haar betaling aan UNRWA om de hulp te bieden die nodig is voor Palestijnse levens.